Remy Bonjasky kwam met een hele grote winnaars-glimlach terug in zijn kleedkamer na de slopende vierde ronde van het Brussel 2 Gala van Glory. Halverwege die laatste, martelende ronde konden noch hij, noch Anderson Silva elkaar schade berokkenen. Eigenlijk was de K-1 Champ na drie rondes al de winnaar. Wat de jury bezielde om de vechters een vierde ronde in te jagen zullen we later wel te weten komen.
Wellicht, dit is speculeren van mijn kant, vonden sommigen dat Bonjasky zijn laatste overwinningen te gemakkelijk behaald had. Vaak heb ik de laatste jaren gehoord dat de drievoudig K-1 Champ eigenlijk geen echte vechter is. Veel vechters en ook trainers zeiden het openlijk, Bonjasky komt om te winnen en NIET om te knokken. En dát zou deze avond in de arena van de Vorst Nationaal wel even rechtgezet worden. Behalve een fascinerend schouwspel tussen twee totaal afgematte gladiatoren leverde die extra ronde niets op. Bonjasky bleef een betere vechter dan de tien jaar jongere Anderson 'Braddock' Silva. The Flying Gentleman was opgelucht en blij, niet alleen voor zichzelf en voor zijn fans maar nog meer voor de leerlingen van zijn Bonjasky Academy.
 |
Manager Charlie Heus had het vóór de match bij het rechte eind. De Bonjasky Academy heeft Remy veranderd. “Nu hij zelf leerlingen heeft moest hij op een andere manier naar zijn eigen kickboksen kijken”, vertelt Heus.
“Je wil je ervaring doorgeven aan de jongens en meisjes die bij de Bonjasky Academy trainen en dat is niet altijd even makkelijk. Ik heb op het punt gestaan deze match af te blazen. Maar mijn team zei steeds weer, Je moet doorgaan en niet opgeven. (zucht) Soms zijn mensen sterker dan we denken, het moet alleen duidelijk gemaakt worden”, vertelt Bonjasky
 |
In de kleedkamer bevindt Bonjasky zich inmiddels in een emotionele achtbaan, subtiel gevoed door BN-diva Sophie Hilbrand die de Champ met een cameraploeg volgt. Bonjasky probeert zijn tranen achter zijn vuisten te verbergen. “Ik ben vaak emotioneel na een wedstrijd, maar dit is gewoon een stukje ontlading. De spanning die je vóór de wedstrijd voelt komt er nu uit. Dit was heel zwaar moet ik eerlijk zeggen. Weer de ring in na zoveel tijd. Ik dacht, dan komen ze een keer filmen vanuit Nederland en dan ga ik verliezen. Dát mag me niet gebeuren”, besluit Bonjasky. Stephanie gaat naast haar man zitten. Enkele organisatoren komen de kleedkamer binnen. “Dank je wel Remy”. Er breekt een spontaan applaus los.
De entreehal van de Vorst Nationaal is leeg. Het publiek verdwijnt in de nachtelijke motregen. Portiers en beveiligers snuiven voor het gebouw de frisse lucht op. De laatste aangebrande bockworst wordt gretig weggestouwd. Anderson Silva staat alleen bij de balie. Zijn ogen liggen diep, hij is nog niet teruggekeerd op aarde. “Goed gevochten”, is het enige wat ik geforceerd kan uitbrengen om hem te troosten. Remy had Silva ook bij zijn overwinning betrokken. “Die Anderson is ook door een hel gegaan. Ook hij moest doorgaan. Daardoor heeft zichzelf moeten overwinnen. Hij heeft met mij vier rondes in de ring gestaan, dat kunnen niet veel jongens zeggen. Hij heeft het toch doorstaan. Dat maakt hem ook weer een kampioen. Daarom heb ik veel respect voor hem!”
Intro foto is van Ben Pontier
"Het is nu genoeg geweest", zei Maria Verheijen in de kleedkamer na afloop van haar gewonnen partij tegen Ania Fuchs. "Ik ben nu dertig. Ik zie mezelf geen meisjes van twintig de ring door slaan. Ik hou op met de wedstrijdsport en ga nu alleen nog maar lesgeven", waren haar afscheidswoorden.
"Kijk naar haar gezicht", was de duidelijke aanwijzing vanuit Sarah Debaieb's hoek om het initiatief weer te grijpen. Het gezicht van haar opponent Rachel Adamus sprak inderdaad boekdelen. Het zag er verbeten en moe uit.
