Remy Bonjasky, ondanks zijn meniscus blessure, zit er thuis ontspannen bij, met de monsterlijke K-1 trofee naast hem op de grond. “Kijk, verliezen als K-1 Champ is niet erg, maar verliezen tegen een MMA vechter dat kan echt niet.” Daarmee refereert Bonjasky aan de opmerkingen van K-1-Bobo Sadaharu Tanikawa, dat een eventueel verlies van Bonjasky tegen Alistair Overeem, het ‘eind van de K-1’ zou betekenen.
“Nadat ik voor de eerste keer K-1 Champ was, heb ik de eerste partij daarna ook verloren. Maar dit keer lag voor de K-1 anders,” weet Bonjasky. “Daar komt ineens een MMA vechter (red. Alistair Overeem) en die slaat hun toekomstige kampioen (red. Badr Hari) neer en daagt de huidige kampioen uit. Als ik verloren had, zou dat niet mooi zijn geweest.”
De K-1 trofee schittert in de kamer. De Champ loopt voorzichtig rond, voelt aan zijn geblesseerde knie. “Die knockdown had ik echt wel nodig. Het zag er tot de laatste minuut niet zo best voor me uit. Ik had ontzettend last van mijn knie. We waren nog die ochtend naar het ziekenhuis geweest. Maar we besloten daarna toch te vechten. Het ging niet echt goed. In mijn hoek zei Ivan (red. Ivan Hyppolyte) dat ik me erover heen moest zetten. Toen kwam dat moment in de laatste minuut van de derde ronde. Ik raakte Overeem met m’n knie, dat gaf de meeste schade, de stoten combinatie bracht hem naar de grond.”
Bonjasky wil nog wel kwijt dat hij het gedoe rond de nep-oscar van Overeem, een te ver doorgevoerde grap vond. Het toernooi was heel verrassend. “Wie had nou zijn geld op Keijiro Meada gezet? We keken in de kleedkamer naar de partij van Melvin Manhoeff en we wisten niet wat we zagen toen hij in de eerste rond tegen de grond ging.”
Behalve over zijn meniscus, maakt Bonjasky zich geen zorgen over de toekomst. “Ik wacht rustig af wat de K-1 mij voor vechters aanbiedt. Ik ga niet naar iedereen kijken die me wil verslaan, daar trainen ze natuurlijk allemaal voor. Maar ik zal ook niemand uit de weg gaan.”
Bonjasky gaat keihard trainen om op bij de “Final Elimination” in november, zijn rol op te eisen. Waarschijnlijk vecht hij daarvoor ook nog in Taiwan. Dat wil zeggen als de uitslag van de knie-scan geen problematische zaken aan het licht brengt.
"Het is nu genoeg geweest", zei Maria Verheijen in de kleedkamer na afloop van haar gewonnen partij tegen Ania Fuchs. "Ik ben nu dertig. Ik zie mezelf geen meisjes van twintig de ring door slaan. Ik hou op met de wedstrijdsport en ga nu alleen nog maar lesgeven", waren haar afscheidswoorden.
"Kijk naar haar gezicht", was de duidelijke aanwijzing vanuit Sarah Debaieb's hoek om het initiatief weer te grijpen. Het gezicht van haar opponent Rachel Adamus sprak inderdaad boekdelen. Het zag er verbeten en moe uit.
