De twintigjarige Miles Simson stond relaxed in de kleedkamer na zijn overwinning op Nonsai Sor Sanyakorn. De emoties bleven onder de oppervlakte, maar de Vos-Gym-vechter dankte in de eerste plaats God voor de prachtige overwinning en daarna zijn trainer Ivan Hippolyte en organisator Slamm voor het vertrouwen wat ze in hem hadden getoond. Dat vertrouwen had jonge Simson meer dan waar gemaakt.
Klik, voor meer foto's van Miles Simson vs Nonsai Sor Sanyakorn, op deze Flickr Link.
Hij was oorspronkelijk gematcht in het Slamm 7 voorprogramma "Best of Holland". Maar op die Pinksterzondag stond Simson, met slechts een tiental partijen achter zijn naam, in het hoofdprogramma Nederland vs Thailand, gematcht tegen de 200+ partijen van de Thai, Nonsai. "Ik dacht dat het steeds kielekiele was", memoreerde Simson. "Maar mijn hoek zei dat ik moest gaan drukken. Toen gaf ik die trap (red.: Nonsai kreeg acht tellen) en daarna ging het up tempo verder", wist hij. "Het is wel duidelijk dat hij talent heeft, als je hem zo tegen die ervaren Thai ziet vechten", beaamde trainer Hippolyte. "Hij moest nog voor de wedstrijd afvallen, dus we wisten dat hij aan conditie zou inboeten. Maar door zijn karakter en zijn affiniteit met de sport is het goed gekomen", verklaarde Hippolyte.
Die affiniteit met de vechtsport kwam een jaar of zes geleden. Simson woonde met zijn moeder in Amsterdam-West, de slechtste wijk van Nederland, vindt hij nogsteeds. Het ging niet best met de tiener, niet op school en niet op straat. "Ik was, zeg maar "one minded', tegendraads", herinnert hij zich. De ommekeer zette zich in na het overlijden van zijn Oma, waar hij emotioneel hard door was getroffen. Op een dag vroeg een vriendje of hij die middag met hem mee ging en zoals dat toen ging antwoordde Miles, "Oké, ik heb toch niets te doen." Het werd een spannende autorit waarbij het vriendje verzekerde dat alles in orde was en Miles de adrenaline voelde toenemen omdat hij dacht dat ze een kraak gingen zetten. De teleurstelling was groot bij hem toe bleek dat zijn vriend hem mee genomen had naar een sportschool, de voorloper van Samurai Gym van Peter Stolp. Simson deed mee aan de training en het beviel hem wel. Wat hij niet begreep was hoe het mogelijk was dat hij steeds door zijn schijnbaar scharminkelijke sparingpartner klop kreeg. "In mijn hoofd voelde ik me heel sterk, maar mijn lichaam was nergens te bekennen", merkte Simson. Trainer Stolp maakte hem toch complimenten, hij had talent en Miles besloot net zolang te blijven tot hij zijn sparingpartner kon verslaan. Hij kocht vechtsportspullen en nam zijn sport serieus. Tot de dag kwam dat hij zijn sparingpartner alle hoeken van de ring liet zien. Stolp haalde ze tenslotte uit elkaar. Simson had zijn doel bereikt. Maar zijn matti zei, "Waarom ga je niet door? Je ziet wat je kunt bereiken als blijft trainen." En Simson dacht, "Ja natuurlijk. Ik heb toch niets te doen." Zijn moeder was tegen het kickboksen maar hij ging door met trainen. Daardoor ging op straat beter met hem en zelfs op school gingen zijn prestaties omhoog. "Daar moet je je niet teveel van voor stellen. Ik ging van een vier naar vijf-en-een-half", weet hij nog. Maar hij slaagde voor zijn examen.
 |
Via zijn vader hoorde Miles van Rayen Simson en zag hij zijn verre familielid op Eurosport. Daarom wilde hij meer bereiken in zijn sport. Na een jaar besloot hij naar Vathorst te gaan, maar die waren in de maand augustus gesloten, daarom bracht zijn oom hem naar "Hippo". Trainer Hyppolyte lachte, "Zo, jij durft je zomaar in de ring te plaatsen." Simson dacht dat hij dat kon doen omdat hij al meerdere jeugdwedstrijden had gevechten. Nog steeds lachend nodigde Hippolyte een aantal van zijn jonge vechters uit om Simson in de ring te testen. "Ik ben niet neer gegaan", weet Simson nog goed. "Maar ik kon enkele dagen niet rechtop lopen." Hippo keek hem vorsend aan en zei, "Kom woensdag maar naar de wedstrijdtraining." Sindsdien is Miles Simson bij Vos Gym gebleven. Inmiddels had de jonge vechter kennis gemaakt met zijn illustere oom Rayen Simson. Rayen was naar zijn eerste B wedstrijd komen kijken, waardoor neefje Miles vond dat zijn oom hem veel respect getoond had. Op de vraag van Rayen wat hij dacht te bereiken (tenslotte was ook zijn naam in het geding), refereerde Miles aan de legendarische gevechten tussen Ivan Hyppoliyte en zijn oom, "Ik wil zo goed worden als jullie!" Rayen antwoordde, "Dat zou ik niet doen, ik zou beter willen worden dan wij toen waren". En dat is het doel van de Muaythai vechter Miles Simson.
 |
"Het is nu genoeg geweest", zei Maria Verheijen in de kleedkamer na afloop van haar gewonnen partij tegen Ania Fuchs. "Ik ben nu dertig. Ik zie mezelf geen meisjes van twintig de ring door slaan. Ik hou op met de wedstrijdsport en ga nu alleen nog maar lesgeven", waren haar afscheidswoorden.
"Kijk naar haar gezicht", was de duidelijke aanwijzing vanuit Sarah Debaieb's hoek om het initiatief weer te grijpen. Het gezicht van haar opponent Rachel Adamus sprak inderdaad boekdelen. Het zag er verbeten en moe uit.
