Het is makkelijk om het alleen over het incident na de pauze van Hoorn To Rumble te hebben. Maar dat doet geen recht aan de uitstekende partijen die vóór de uitbarsting van geestelijke incontinentie van de Antilliaanse plaats vonden. Ramzi Tamaditi vocht een uitstekende partij.
 |
Een UMC titelgevecht over 5 rondes tegen Maik Karathanasis. De 31 jarige Tamaditi bracht ervaring en enorme stootkracht in de ring. Maar zijn sterkste wapen was zijn geweldige conditie. Karathanasis probeerde het met keiharde lowkicks maar Tamaditi was snel en leek het strijdplan van zijn FFC tegenstander te doorzien. Al in de tweede ronde trok Tamaditi het gevecht naar zich toe. In de derde ronde piepten de longen van de jondere Karathanasis en in de vierde ronde ziet hij het niet meer zitten tot grote ergernis van trainer Lucien Garbin.
Tamaditi die zijn opponent al vanaf de eerste ronde met droge, harde bodyshots heeft getroffen, heeft nu vrijspel. Het laatste restje weerstand slaat de kampioen uit het getekende lijf van Karathanasis. Ramzi Tamaditi kan trots zijn op de UMC belt. Tamaditi heeft nooit getwijfeld aan zijn kansen. “Ik heb goed naar zijn hoek geluisterd. Ze wilden me met lowkicks eruit halen.” Verder vond de champ dat hij Karathanasis met keiharde stoten al van af het begin uit de wedstrijd heeft gehaald.
 |
Trainer Kees van de Velde, “Je kunt niet zeggen hoe de conditie van Karathanasis was want je weet nooit hoe hard die stoten aankomen. Maar het was duidelijk dat vanaf de derde ronde alle lucht eruit geslagen was. Voor een kampioenswedstrijd had ik meer van hem verwacht.” Tamaditi, "Het is een gevecht over 5 rondes dus ben ik gedoseerd begonnen". Op 23 juli is zijn volgende gevecht in Tanger.
 |
Het UMC titelgevecht had een prachtige opmaat kunnen zijn naar het slotakkoord van de avond, de laatste wedstrijd van Clyde Petres. Maar een Antilliaanse, niet geremd door enige besef van het doel van deze avond, moest zonodig haar stem laten gelden in een kansloze missie haar schijnbaar beledigde Antilliaanse vriendinnen bij te staan in een wollige woordenwisseling met een aantal andere genodigden. Noch het besef dat in de sporthal legio zeer jonge kinderen aanwezig waren. Jammer voor Appie, Local Hero die in een vermakelijke kermis-bokswedstrijd, fanatiek gesteund door de Amsterdam Hooligans had gewonnen van Dawid. De sfeer was tijdens deze wedstrijd dreigend, er ontstond een opstootje op de tribune, maar de beveiliging was snel ter plaatse en met de hulp van de sussende ringspeaker kon de aandacht weer naar de ring verplaatst worden.
 |
Het latere Viswijf-incident is ook jammer voor de jonge vechters als Joy Simson, die met zijn souplesse en snelheid een asset voor de sport kan worden. Door dit Antilliaanse incident is er ook minder aandacht voor de jonge talentvolle Tyjani Bestati. Bestati is een jongeman die laat zien dat kickboksen een sport is waar intelligentie de belangrijkste eigenschap is. Ook jammer dat er weinig aandacht overblijft voor de twee hele jonge vechterjes (31kg), Amaru Doughthount en Kevin Bosma die beiden een zeer leuk gevecht neerzetten. Geheel gespeend van dat nutteloze voorwaartse gedram dat veel trainers hun jonge pupillen voorschrijven. Winnaar Amarou verraste met een hoge sprong inclusief goed geplaatste stoot (Achilles uit de film Troy). Misschien een trend want hij was niet de enige op deze lente avond in mei.
 |
Het had een mooie lente avond zullen worden. Clyde Petres had zich met zijn lijfspreuk, Opgeven is géén optie, aan de gemene "K" ziekte ontworsteld. Op deze avond wilde hij iedereen laten zien dat zijn sport daarbij een belangrijke rol heeft gespeeld. Dat genoegen, de oude kampioen had er zin in, is hem ontnomen door een leeglopende, onverantwoordelijke Ophitster. Clyde, we wachten nog steeds op je echte afscheid. Laat je niet verslaan door hersenloze idioten die een pistool meenemen naar een sportzaal!
 |
"Het is nu genoeg geweest", zei Maria Verheijen in de kleedkamer na afloop van haar gewonnen partij tegen Ania Fuchs. "Ik ben nu dertig. Ik zie mezelf geen meisjes van twintig de ring door slaan. Ik hou op met de wedstrijdsport en ga nu alleen nog maar lesgeven", waren haar afscheidswoorden.
"Kijk naar haar gezicht", was de duidelijke aanwijzing vanuit Sarah Debaieb's hoek om het initiatief weer te grijpen. Het gezicht van haar opponent Rachel Adamus sprak inderdaad boekdelen. Het zag er verbeten en moe uit.
